Scenografie
Rose, rose, rose à mes yeux is de “laatste tentoonstelling” in afwachting van de aanstaande renovatie van het museumgebouw. De scenografie die Kris Coremans en Guy Châtel (ssa/xx architects) voor deze tentoonstelling hebben ontworpen, zorgt voor een voorgrond voor de tentoonstelling terwijl de talrijke ruimtelijke incidenten van het bestaande gebouw naar de coulissen worden verwezen. Ze maakt het mogelijk om de stillevens per groep, geclusterd en soms bewust dichtbij elkaar, te tonen. Zo wordt het mogelijk voor de bezoeker om “vergelijkend te kijken”, wat de curatoren voor ogen hadden.
Het gebouw waarin Mu.ZEE is gevestigd was oorspronkelijk een warenhuis. De scenografie confronteert dit voormalige warenhuis met het originele model van het 19de-eeuwse museum. De ruwe houtstructuur evoceert de contouren van een klassiek museum met een middenzaal en zijgalerijen. De stillevens zijn opgehangen aan een zijdeachtige populierbeplating. De hoge houtstructuur blijft zichtbaar in het bovenste en het onderste register van de wandopbouw.
De centrale Ensorzaal heeft iets van een schrijn. De beplating is er aaneengesloten, over de ganse omtrek. In de galerijen eromheen, waar de decoratieve 19de-eeuwse praktijk van het stilleven wordt geëxposeerd, is het paneelwerk onvolledig. Ze wordt hier en daar onderbroken om doorzichten te openen op het bestaande museumgebouw. De zaal gewijd aan het modernisme wijkt af van de conventionele rechthoekige configuratie, met twee schuin lopende wanden. Dit creëert een dynamiek, en leidt naar de Epiloog. In die Epiloog worden op witte wanden schilderijen getoond die de opheffing van het genre gestalte geven.