Zonder titel , 1976

René Heyvaert is eerst architect en later kunstenaar. Voor hem is kunst een noodzaak in het leven, een manier om met de wereld om te gaan. Gevonden, alledaagse voorwerpen haalt hij uit hun context. Hij ontneemt hun oorspronkelijke functie en met minimale ingrepen geeft hij hen een nieuwe invulling. Zoals bijvoorbeeld een vork met afgezaagde tanden, een gespleten soeplepel of twee takken die hij verbindt met een touwtje. Op die manier stelt hij de functie van vanzelfsprekende voorwerpen in vraag. Hij toont de eigenheid van het materiaal en benadrukt de bewuste menselijke ingreep. Het zijn kleine poëtische interventies, met een ongekende kracht en intensiteit. Ze zijn sober en ingetogen, ontstaan vanuit zijn persoonlijke behoefte aan meditatie.