Untitled , 1967-1969

Bernd Lohaus plaatst vormen tegenover elkaar in de ruimte. Vaak kiest hij voor onbewerkte steen, aangespoeld hout of touw, gevonden bij zijn wandelingen langs de Schelde of in de haven van Antwerpen. Materiaal dus dat al een leven achter de rug heeft voor het in het atelier van de kunstenaar belandt. De aard van zijn materiaal wijzigt hij nooit, hij voert er slechts kleine ingrepen op uit en schikt ze in de ruimte. Op die manier onderzoekt hij de realtie tussen kunstenaar, kunstwerk en kijker, maar ook tussen de mensen onderling en tussen mensen en dingen in het algemeen. Soms schrijft hij korte teksten of woorden op het gevonden materiaal, voorzichtig gekrast, gebeiteld of geschreven met krijt. Zoals gedenktekens die een herinnering zijn aan iemand of iets dat is geweest. Ook de woorden verwijzen naar de afstand tussen mensen en dingen, hoe die zich tegenover elkaar verhouden maar eigenlijk nooit kunnen samenvallen. Zoals samen/alleen, mannelijk/vrouwelijk, ik/jij. Heel eenvoudig en poëtisch is de beeldtaal van Bernd Lohaus. Zijn materiaal is puur, natuurlijk, van het leven zelf. Het bevat iets eeuwigs en iets vergankelijks. Het verwijst naar de natuurlijke oorsprong, naar de geschiedenis en tegelijkertijd naar de vooruitgang. De kunstenaar wil ons laten nadenken over de betekenis van het beeld. Hij stelt vragen, maar geeft geen eenduidige antwoorden.