Rouen , 1955

Gedurende de winter van 1954/55 verbleef Peire samen met zijn vrouw Jenny Verbruggen in het atelier van de Vlaamse kunstenaar Victor Servranckx te Parijs. Die stad en meer en meer ook New York waren de belangrijkste artistieke centra na de Tweede Wereldoorlog. Zijn verblijf in Parijs zorgde ervoor dat Peire in contact kwam met de prominente kunstcriticus Michel Seuphor en een aantal belangrijke abstracte kunstenaars. De Franse geometrische abstractie was echter een zeer rigoureuze, rationele stroming die kunstenaars oplegde zich aan een aantal basissystemen te houden en hier niet van af te wijken. Naarmate hij langer in Parijs vertoefde, besefte Peire geleidelijk aan dat zijn werk niet paste in die strenge zuiver geometrisch-abstracte traditie. In zijn oeuvre is onder andere de band met de werkelijkheid (het menselijk lichaam, stilleven en interieur) altijd blijven bestaan, wat in de Franse geometrische abstractie simpelweg niet mogelijk was. In Rouen (1955) domineren drie verticale balken de compositie. Binnenin die balken schilderde Peire een aantal gebogen lijnen en vlakken die doen denken aan organische, biomorfe vormen. Dat is een motief dat in het werk van de kunstenaar circa 1955 vaak voorkomt, bijvoorbeeld in Mwinda Mingi (Belfius-collectie), Conspiration en Ariel (Stichting Jenny & Luc Peire). Het voorkomen van dat motief is karakteristiek voor het vasthouden van Peire aan de mimesis in zijn oeuvre. Het dominante kleur in Rouen is blauw, wat ervoor zorgt dat het werk een rustige sfeer uitademt.