Oostende , 1974

Ook in de eindeloze golfslag van de zee kan je figuurlijk verdrinken. De altijd bewegende en tegelijk immobiele zee nodigt uit tot verwijlen, tot langzaam strelen met je ogen. In de jaren ’70 experimenteerde Lili Dujourie niet alleen volop met het toen gloednieuwe medium video. Ze verkende ook de mogelijkheden van diaprojectie. In Oostende worden negen dia’s naast elkaar geprojecteerd. Door een raam zie je een strand en de zee. Het blikveld van de camera en het houtwerk van het raam kaderen het beeld. Ze vergroten de afstand tussen je blik en de zee. Net als videostills of snapshot fotografie tonen de geprojecteerde lichtbeelden momenten uit een tijd die voorbij is. Elke beweging is verstard. Toch maakt Lili Dujourie ook in dit werk het verstrijken van de tijd indirect zichtbaar. Ze speelt een spel van aan- en afwezigheid met het medium dia. Diabeelden verschijnen enkel dankzij licht. Door de warmte van de lichtbronnen die de dia’s in dit werk onophoudelijk belichten, vervagen de beelden tot de dia’s doorbranden en de beelden volkomen onzichtbaar worden. Uiteindelijk vernietigt het medium zelf de beelden die het oorspronkelijk voortbracht.