De oogst in Devonshire , 1917

In 1916 verhuisde het gezin Permeke naar het meer zuidelijk gelegen Graafschap Devonshire, waar Permeke een huisje vond op de top van een heuvel in Chardstock. Hoewel hij nog steeds op krukken liep, begon hij opnieuw te schilderen. Van de Anglicaanse dorpsrector kreeg hij zelfs een klaslokaal ter beschikking. Hij schilderde enkele indrukwekkende, bijna abstracte doeken, waarin het landschap centraal staat, gedomineerd door het felle zonlicht. In De oogst in Devonshire is de menselijke figuur totaal uitgewist. De vormen en figuren lossen op in een warme gloed van geel, goud, oker en rood. De kleuren herinneren aan het werk van James Ensor en William Turner. Permeke had ook een grote interesse voor het werk van Emile Claus, die hij ontmoette in de jaren net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Claus werd een luminist genoemd, omdat hij het licht schilderde in heldere kleuren. Permeke koos minder voor de oppervlakkige lichtervaring van luminisme, maar eerder voor verinnerlijking en een kosmische natuurbeleving. Voor Permeke zijn dergelijke kleurexplosies, zoals in De oogst in Devonshire eerder uitzonderlijk. Ze getuigen van het geluk en de levensvreugde die hij en zijn gezin kenden tijdens hun Britse jaren. Opvallend ook in de Engelse landschapschilderijen van Permeke is de hoge horizonlijn. De latere landschappen die Permeke schilderde in Jabbeke vertonen een veel lagere horizonlijn. Gustave De Smet en Frits Van den Berghe vluchtten naar Nederland en kwamen in contact met het kubisme en het Duits expressionisme. Permeke verbleef in Engeland ver van alle invloeden en ontwikkelde een eigen expressieve stijl.