Crépuscule , 1985

In het midden van de jaren tachtig creëert Lili Dujourie kunstwerken met theatraal gedrapeerde stoffen, vaak in fluweel. Deze sculpturen ogen bombastisch, maar ook heel sensueel. Ze zijn hard en zacht tegelijk, makkelijk te manipuleren en onwrikbaar. De beweging van de plooienval wordt gevat en bevroren als een fragment in de tijd. Door het theatrale karakter van de sculpturen wordt deze periode 'barok' genoemd. Maar Lili Dujourie heeft zich evengoed geïnspireerd op de weergave van fluweel in de schilderijen van Rogier van der Weyden en Jan Van Eyck. Vaak worden ook lijsten geïntegreerd in deze sculpturen. Ze maken het mogelijk om de wereld van het beeld te onderscheiden van het gewone, het alledaagse. De lijst scheidt het beeld van alles wat nietlijst is. De lijst behoort niet zelf tot de voorstelling, maar maakt de voorstelling mogelijk. In het kunstwerk Crépuscule ligt een zwarte stof schijnbaar nonchalant op een stoel gedrapeerd. Het grootste deel ligt op de grond, alsof iemand het heeft achtergelaten. De rug van de stoel verwijst naar de vorm van een luit. Aan de wand hangt een deel van een lijst. Stoel, fluwelen doek en lijst zijn de personages in een blauw geschilderd houten decor.