Compositie (Le grand Turc) , 1952

Antoine Mortier wordt beschouwd als een van de grootste figuren binnen het abstract expressionisme in België. Na een figuratieve periode gaat hij steeds abstracter schilderen, maar hij sluit geen compromissen: hij maakt lange tijd zowel figuratieve als puur abstracte schilderijen. Als lid van de naoorlogse groepering ‘Jonge Belgische Schilderkunst’ roept zijn geraffineerde kleurgebruik vaak de aardegebonden tinten van het Vlaamse Expressionisme op. Daarnaast vertoont zijn werk, hoewel Amerikaanse fenomenen als action-painting hier nog geen voet aan wal hadden, een gelijkaardige intensiteit. In zijn expressieve stijl versimpelt hij lijnen en kleur tot de kern, alleen donkere lijnen en transparante kleuren blijven over. Het object wordt ontdaan van elk ornament. Zijn schilderijen, geïnspireerd door zijn dagelijkse omgeving, krijgen een monumentaal karakter. Hij wil figuren tot het uiterste abstraheren, zonder ze daarom weg te laten. Hij balanceert op de grens van het net-niet-abstracte. Mortiers werk is stoer en felbewogen, getuigend van een intens leven en aangebracht met felle, brutale borstelstreken.