Compositie , 1967

Amedée Cortier zoekt uit hoe hij een subtiele, vergeestelijkte spanning kan opwekken tussen kleurvlakken en kleurvormen. Door twee kleuren naast elkaar te plaatsen, gaan ze onderling resoneren. Er ontstaat een subtiel optische effect, een illusie van beweging. Hij kiest voor volle, warme, verzadigde kleuren die rust geven en meditatie opwekken. Nu en dan omkadert hij zijn kleurvlakken met zwart om de kleuren te versterken. Nergens is ook maar een losse, emotionele toets van het penseel terug te vinden. Het vlak is volledig effen. De vorm is ondergeschikt aan de kleur. Veel van Cortiers werken zijn bijna symmetrisch opgebouwd. Hoewel hij eerder intuïtief te werk gaat, baseert hij zich op het principe van de Gulden Snede. Het is een verhouding die in de klassieke architectuur en schilderkunst vaak is gebruikt.