L'histoire, la guerre (IV.2) , 1983

De kunstwerken van Jan Vercruysse zijn niet eenvoudig te vatten. Hij is niet de man van de grote theorieën, eerder van de intelligente knipoogjes. Zijn kunst nodigt uit tot reflectie en rust. De vele reeksen zelfportretten die hij fotografeert, hebben een gelaagde inhoud. Ook de titels zijn niet onbelangrijk. Ze overlappen, weerkaatsen, spring over van de ene taal naar de andere, staan cursief en dan weer recht. Hij speelt met beeld en woord en laat beiden samenkomen om een nieuwe taal te vormen. Bij L’Histoire, La Guerre zien we een bijna lege scène, met rechts een schelp op een zuiltje, links een gordijn en daarachter op een schildersezel een spiegel. Het verbindende thema bij deze zelfportretten is de verhouding van de man, als kunstenaar, tot de vrouw, als model. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat de kunstenaar niet zijn model naschildert maar het zelf maakt, dat de vrouw nooit naakt ‘zichzelf’ is en dat de kunstenaar zichzelf tussen zijn vermommingen en zelfgemaakte portretten verbergt en verliest.