Plume , 1998

Nog voor hij een verfborstel in de hand neemt, experimenteert Walter Swennen met poëzie. Om de poëtische gedachte nog meer ziel te geven, voegt hij er later beeld bij. Tekenen, schilderen en schrijven zitten vervat in één werk, in verschillende lagen, zodat je op meer dan één manier naar het werk kan kijken. De kunstenaar wil ons uitdagen om onze verbeelding te gebruiken. Hij schildert volgens een avontuurlijk associatief proces. Met een begin, maar zonder een op voorhand vastgelegd einde. Lichtvoetig en bloedernstig tegelijk. De beelden die hij gebruikt zijn heel herkenbaar. Zijn inspiratie haalt hij uit massamedia, reclame, strips, woordenboeken, verbodsborden en het alledaagse leven. We zien een banaan, een trommel of een pluim. Hij houdt niet van boodschappen. Een goed schilderij is voor hem een object, een ding. De beelden, letters en woorden combineert hij met abstracte elementen, zoals vlekken, vegen en lijnen. Alle uithoeken van het medium ‘schilderen’ wil hij verkennen: vorm, verf, textuur, kleur, motief, … Nu eens schildert hij wild en grof, met onstuimige spatten, dan weer gedetailleerd en gestructureerd. Hij wil eeuwig blijven zoeken naar de spanning tussen beeld en verf. Een vaste stijl interesseert hem niet. Swennen nodigt uit om heel traag te kijken en te ontcijferen. Hij verwelkomt het onvoorspelbare, zodat het verhaal bruusk een andere wending kan krijgen. Speels, open, schalks. Vol improvisatie zoals de freejazz, zijn favoriete muziek, en ongrijpbaar zoals het leven.