Transistormeisje , 1974

Om zijn hyperrealistische beelden zo levensecht mogelijk te maken, werkt Jacques Verduyn met afgietsels van de lichamen van zijn modellen. Het detailrealisme dat hij op die manier kan bereiken, wordt nog versterkt door de sculpturen te voorzien van natuurgetrouwe kapsels en kledij, en door een gecreëerde context van reële objecten. Als toeschouwer krijgt men de illusie van de werkelijkheid, maar wanneer men zich de kunstmatigheid van de beelden realiseert, wordt de kritiek op de opgelegde modetrends (in dit geval deze uit de jaren 1960), de consumptiemaatschappij en de toenemende anonimiteit van het individu duidelijk. Het hyperrealisme van Verduyn evolueert geleidelijk naar een toenemend streven naar schoonheid in zijn kunst.