Salix alba "Tristis" , 2001

Je kunt de werkelijkheid niet aanraken, wel benaderen. En dat des te meer, naarmate je meer afstandelijke middelen gebruikt. Hoe meer je een systeem van representatie toont, des te sterker het zich tegelijkertijd uitwist. Een grote reeks schilderijen, waaronder de treurwilgen, is op een drager van met polyester bedekte glasvezels gemaakt. Het glasvezelweefsel vormt een sterk mechanisch raster. Het representatiesysteem is prominent aanwezig. Je ziet het punt, het raster, het zwart/wit. Als je van dichtbij kijkt, dan zie je de toets, en de boom verdwijnt. Maar neem je opnieuw afstand, dan zie je plots de boom. Het is werkelijk een verschijning. Je komt dichter bij een aanraking met de natuur als je afstand van haar neemt, dan wanneer je zo dicht mogelijk bij haar blijft. Omdat je op die manier bijna de creativiteit van de natuur weet te imiteren. Je vindt processen. "Wilgen zijn bomen die een ruimte creëren, de cipres daarentegen creëert een vorm. Hij is erg antropomorf. Dat kun je ervaren als je ervoor staat. Misschien worden de cipresschilderijen best op de grond geplaatst. De menselijke vorm verdwijnt anderzijds een beetje in de ruimte. Het is als een vlam, het heeft iets opstijgends, opklimmends. De cipres is bijzonder ambigue. Hij kan bijvoorbeeld fallisch zijn, maar je vindt het ook een vrouwelijk object. Waarom heeft hij een binding met de dood? Je weet het niet. Je haalt de cipressen uit boeken vol geclassificeerde afbeeldingen van stuiken en bomen.Al die soorten hebben een bepaalde vorm, het is als een basistaal. Cézanne stelde dat de hele natuur gemaakt is met kegels, bollen en cilinders. Bovendien is het formaat van de afbeelding telkens bepaald door de vorm van de boom." (bron: https://www.galerievandenberge.nl/2002)