Refribel , 1980

Luc Tuymans’ kijk op de werkelijkheid uit zich in beelden die traumatische herinneringen oproepen. Zowel persoonlijke herinneringen, als verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog of het Belgisch koloniaal verleden inspireren hem. Met een filmische, veeleer afstandelijke blik beeldt hij ogenschijnlijk onschuldige, maar niettemin beladen onderwerpen af. We zien geen letterlijke maar een psychologische vertaling. Hij experimenteert met technieken en dragers om basismateriaal als foto’s, video’s, computerbeelden of polaroids om te zetten in nieuwe beelden. Zijn fundamenteel wantrouwen tegenover de waarheidsgetrouwheid van beelden vertaalt hij in een gefilterde voorstelling van de realiteit. Kleuren vermengt hij met wit, waardoor hij een koel, vaal palet krijgt, dat samen met zijn vlakke en schijnbaar eenvoudige techniek een verstilde, neutrale atmosfeer uitdrukt. Op het drieluik Refribel zie je enkele, ondertussen gesloopte, gebouwen uit de Antwerpse haven, meer specifiek de immense opslagplaats met koelkamers van de Regie der Belgische Rijkskoel- en Vriesdiensten Refribell. Een Belgisch bedrijf dat opgericht werd tijdens het interbellum. Hoewel de titel toen nog geen doordachte referentie naar België was, ontwikkelde Tuymans later in zijn werk een bewuste omgang met de Belgische geschiedenis.