Op en neer , 1981

Jan Dries maakte aanvankelijk naam met zijn vooruitstrevende abstracte keramische sculpturen. Hiermee introduceerde hij in België een nieuwe tendens die zich in Europa kort voor en na WO II ontwikkelde. Beeldende kunstenaars grepen toen immers naar materialen en technieken die voornamelijk tot de toegepaste kunsten behoorden. Naast keramiek experimenteert hij in 1959-1960 ook met gips. Via de fotografie ontstond zijn fascinatie voor licht, en gaandeweg zal hij vooral het meer lichtabsorberende witte Carrara marmer gebruiken. Naarmate hij zich het materiaal steeds meer toe-eigent worden zijn werken lichter en lijken ze meer geest dan materie. Met het marmer zoekt hij naar zuivere vormen en een uitgepuurde lichtwerking. In zijn organische uiterst tactiele werk verenigt hij spiritualiteit, vrouwelijk versus mannelijk, dag en nacht. Zijn ‘meditatieve stenen’, veelal abstracte maar monumentale vormen, symboliseren zijn zoektocht naar de manier waarop licht en materiaal zich verhouden, een constante in zijn carrière. Zijn fascinatie voor het Carraramarmer zorgde ervoor dat hij elke lente en herfst naar zijn atelier in het Italiaanse Toscane trok. Naast zijn beeldhouwwerken raakte hij in 1974 bij het grote publiek bekend door het eerste Vlaamse landart-kunstwerk te maken in het park van het Middelheimmuseum.